Lupita Nyong’o in de horrorfilm Taut Horror Prequel

Joseph Quinn en Lupita Nyong’o in ‘Een rustige plek: dag één’.

Als je een horrorfilm nieuw leven wilt inblazen die is gebaseerd op stilte als de enige manier om een ​​invasie van buitenaardse wezens te overleven, zijn er talloze slechtere ideeën dan het verplaatsen van het verhaal van een klein stadje in de VS naar het dichtbevolkte New York City. Open schermtekst boven een luchtfoto van Manhattan, begeleid door het geluid van claxons, sirenes en geschreeuw, informeert ons dat de Big Apple een gemiddeld geluidsniveau heeft van 90 decibel, het equivalent van een menselijke schreeuw. Alleen al de setting zorgt voor een voortdurend gespannen en angstaanjagende sfeer Een rustige plek: dag één Een intense ervaring die zich op briljante wijze uitbreidt tot een blijvende franchise.

Lupita Nyong’o blinkt uit in het meeslepen van ons in de angst van haar personage in de huiveringwekkende film van Jordan Peele Wij, dus haar baanbrekende optreden hier als vrouw die probeert te overleven terwijl ze feitelijk van geleende tijd leeft, is geen verrassing. De grootste vraag was of Michael Sarnosky een vervolg kon maken op zijn bevestigde debuutfilm, varkenmet iets even bijzonders.

Het korte antwoord is een nadrukkelijk ja. De tweedejaars schrijver-regisseur past zich aan de eisen van het genre aan, weet de spanning vakkundig vast te houden, zorgt overal voor grote angst en verdient onze emotionele investering in de hoofdpersonen. Plus een kat. Maar hij vindt ook de ruimte om veel van de kwaliteiten die zijn Nicolas Cage-voertuig uit 2021 naar een hoger niveau tillen, met name controle, terughoudendheid, mededogen en een spinnende motor, over te brengen naar een film die zowel een droevig zoektochtverhaal is als een thriller over dodelijk gevaar.

De hit van John Krasinki in 2018, Een stille plekbeginnend op dag 89 van de buitenaardse aanval voordat hij ruim een ​​jaar later verder ging, met de nadruk op een liefdevolle familie die worstelt om met hun verdriet om te gaan en veilig te blijven in levensbedreigende omstandigheden.

vervolg 2021, Een rustige plek deel 2, vervolgde hun verhaal, maar voegde een proloog van 10 minuten toe die zich op de eerste dag afspeelt, waarin gezinnen bij een honkbalwedstrijd van de Little League angstig toekijken hoe iets lijkt op een meteoor door de lucht raast en dichtbij een inslag maakt. Terwijl ouders zich nog steeds haasten om hun kinderen thuis te brengen te midden van toenemende paniek, dalen slanke wezens met koolkoppen en dodelijke klauwen massaal naar beneden, zich met verbazingwekkende snelheid voortbewegend om elk mens die geluid maakt, aan te vallen en in stukken te hakken.

De nieuwe film weerspiegelt die chaos in een omgeving die niet bevorderlijk is voor stilte. Sarnosky begint geduldig en stelt Samira Nyong’o voor, die een krachtige bijdrage levert aan haar therapiegroep in een verpleeghuis buiten de stad. Als haar boze berusting daar geen bewijs van was, zijn de transdermale fentanylpleisters een duidelijke indicatie dat ze terminale kanker heeft, terwijl haar gedrag doet vermoeden dat ze nooit had verwacht hier zo lang te blijven.

Good Nurse Robin (Alex Wolff) wordt vervolgens herenigd met Sarnoski varken) Hij beschouwt zichzelf als Samira’s vriend, ook al spot ze met dit idee. Maar hij overtuigt haar om mee te gaan op een groepsuitje naar het Muppet Theatre in New York, waarbij hij de belofte van pizza op weg naar huis als motivatie gebruikt. Gewiegd met haar onafscheidelijke dienstkat, Frodo, komt ze ternauwernood door de openingsact van de poppenkast voordat ze naar buiten gaat. Als Robin haar vertelt dat ze de opdracht hebben gekregen om zo snel mogelijk terug te keren naar het verpleeghuis vanwege een niet-aangegeven noodsituatie in de hele stad, is ze boos dat hij zijn pizzabelofte heeft verbroken.

Als eerste titelreeks zijn deze opbouwende scènes snel en meeslepend, en is er geen sprake van onnodige uiteenzetting. Het meest verbazingwekkende is dat wanneer een meteorenregen de grond raakt, de stad vrijwel onmiddellijk explodeert, en terwijl Samira uit de zorgbus strompelt in een verblindende wolk van wit stof, roepen de beelden onvermijdelijk angstaanjagende associaties op met de asregen die Lower Manhattan bedekte. Op 9/11. Ze zoekt hun toevlucht in het theater met Robin en een gezin onder leiding van Henry (Djimon Hounsou). Maar een verwoestende tragedie zou spoedig volgen.

Ondanks de chaos en verwarring wordt snel bewezen dat de buitenaardse roofdieren blind zijn en alleen op geluid reageren. Het gemobiliseerde leger ontdekte al snel dat deze wezens niet konden zwemmen, wat aanleiding gaf tot een evacuatieplan via veerboten vanuit South Street Seaport. Maar de koppige Samira staat erop om naar Harlem te gaan, waar ze het opneemt tegen een golf radeloze New Yorkers die door het centrum trekken en soms worden aangevallen als ze een onbedoeld geluid maken.

Het wordt geleidelijk duidelijk dat Samira’s voormalige huis in Harlem ligt, en dat haar vastberadenheid om een ​​stukje te halen bij haar favoriete pizzeria een diepe persoonlijke betekenis heeft uit een gelukkiger tijd in haar leven.

Het zien van New York City vol met woeste monsters – gebouwen beklimmend en enorme gaten in de muren achterlatend, terwijl de straten vol staan ​​met brandende autowrakken en vernielde gevels – laat een enorme indruk achter.

Sarnoski en het team voor visuele effecten plaatsen deze scènes in de beste tradities van films over ruimte-apocalyps. Maar ze krijgen een extra dimensie door het verontrustende schouwspel van een bruisend Manhattan getroffen door zenuwslopende stilte. Elk geluid klinkt hard, elk plotseling geluid veroorzaakt een schok door je heen, samen met een huivering van angst, een effect dat kracht krijgt door het discrete gebruik van de relatief eenvoudige partituur van Alexis Grapsas.

Een ander belangrijk personage, dat goed in de procedure betrokken raakt, is Eric (Joseph Quinn), een jonge Engelsman die in New York woont om rechten te studeren. Hij wordt gevonden door Frodo, versteend, die uit de ondergelopen trappen van de metro komt, en volgt dan de kat terug naar Samira.

In een gender-omkering van de gebruikelijke dynamiek in rampenfilms die nooit helemaal onder druk wordt gezet, is Samira het gevoelloze en emotieloze personage, dat hem vertelt dat hij zich moet aansluiten bij de uittocht naar het zuiden, terwijl Eric aanvankelijk hulpeloos en geschokt is. Ze vormen een tijdelijke band in haar appartement, hun gesprekken – en zelfs hun geschreeuw – gedempt door het geluid van een zware onweersbui. Maar zelfs wanneer er een natuurlijke intimiteit bloeit tussen vreemden die door een tragedie zijn samengebracht en Eric zijn verstand voldoende verzamelt om ridderlijkheid en bezorgdheid te tonen terwijl Samira’s gezondheid blijft afnemen, is het personage nooit zo afgezaagd als zijn witte ridderbeschermer.

Productieontwerper Simon Bowles en DP Pat Scola (die ook achter Meditation Beauty zat). varken) Profiteer optimaal van de kansen die New York City u biedt. Plaatsen die we automatisch associëren met zorg en comfort, zoals ziekenhuizen, veranderen in potentiële dodelijke vallen, omdat het lawaai ervoor zorgt dat buitenaardse wezens tegen glazen wanden en ramen botsen. De kathedraal doet dienst als rustplaats, ondanks het enorme gat dat is gecreëerd door een wezen dat de tegelvloer heeft vernield, en een ander wezen dat uit de met fresco’s beschilderde koepel is gescheurd.

Een van de meest interessante scènes speelt zich ondergronds af in een metrostation, waar een buitenaards wezen zijn lange, behendige ledematen gebruikt om langs de wanden van een ondergelopen tunnel te rennen, terwijl Samira en Erik Frodo voorttrekken op een haastig geïmproviseerde skelter. Vlot, gedragen door stromend water.

Het duurt al ver in de film voordat Sarnoski, in samenwerking met redacteuren Gregory Plotkin en Andrew Mondschein, de spanning lang genoeg opbouwt om meer over de hoofdpersonen te weten te komen. Maar zelfs zonder de aangrijpende inzichten in Samira’s achtergrond en het opnieuw bezoeken van plaatsen die ooit de hare waren, zijn zij en Eric volledig dimensionale karakters. De chemie van de acteurs zorgt voor een diepgaande impact in hun tedere slotscènes, des te krachtiger door hun stilte voor woorden.

Rijzende ster Quinn, een Britse theateracteur die vooral bekend staat om zijn televisiewerk, zoals het vierde seizoen van de serie Rare dingen Of de bewerking van Kenneth Lonergan Howard’s Einde, toont de voordelen van het kiezen van een gezicht dat we nog niet kennen uit een reeks films. Zijn gevoeligheid is zo scherp, en zijn grote bruine ogen zijn gevuld met het gevoel dat Eric’s gestaag opgeroepen sluwheid en moed ons bijna verrassen.

Wolfe en Hounsou brengen diepgang in de bijrollen, terwijl Nyong’o de film op zeer sterke schouders draagt. De actrice bagatelliseert nooit de verwoestende gruwel die Samira’s bewegingen beheerst, maar brengt eerder het conflict over tussen de bitterheid van het personage en haar menselijkheid, waarbij ze koppig en vastberaden blijft, zelfs wanneer haar lichaam ernstig begint te falen. Het houdt je de hele tijd aan het lijntje.

De andere ster is Frodo, een schermkat die kan worden gecategoriseerd met Ulysses uit Binnen Llewyn Davis Of Jonesy van buitenaards wezen, gespeeld door twee dikke zwart-witte katten genaamd Nico en Schnitzel. Hij heeft de zachtaardige aard en genegenheid van een goede kat, maar hij heeft ook een grote nieuwsgierigheid om onstabiele situaties te verkennen en de angsten van mensen te voeden.

Sarnoski heeft lovenswaardig werk geleverd door een spin-off te maken die zich houdt aan de regels van de eerste twee films door zich te blijven concentreren op de kleinst mogelijke groep kernpersonages en tegelijkertijd de angst- en spanningsfactor over een veel groter canvas te verspreiden. Het vermijdt ook de valkuil om alles te veel uit te leggen, wat de horror hier primairer maakt dan in eerdere films, waar de personages strategische hulp kregen door te leren dat de buitenaardse wezens gevoelig zijn voor hoogfrequent geluid, wat hen ertoe aanzet zich terug te trekken.

Het komt niet vaak voor dat we een post-apocalyptisch epos zo persoonlijk zien blijven, waarbij menselijk verlies als iets gedenkwaardigs wordt beschouwd in de daaropvolgende angst, maar eerder ruimte krijgt voor contemplatie, een aspect dat de verschuiving overleeft van ouders die hun kinderen beschermen. Hoofdstuk drie van Een stille plek Het laat zien dat deze slimme en betrouwbaar griezelige serie, die begon met een bescheiden gebudgetteerde speelfilm en boven verwachting heeft gepresteerd, op geen enkele manier onderbenut is.